إِنَّ الْإِنسَانَ لَفِى خُسْرٍ
إِلَّا الَّذِینَ آمَنُواْ وَ عَمِلُواْ الصَّالِحَاتِ وَتَوَاصَوْاْ بِالْحَقِّ وَتَوَاصَوْاْ بِالصَّبْرِ 2 و 3 عصر (103)
همانا انسان در خسارت است
مگر آنانکه ایمان آورده و کارهاى نیک انجام داده و یکدیگر را به حق و استقامت سفارش مى‌کنند.
- گاهی انسان کنار آتش است که آسیب می بیند ولی "فی" در این آیه نشان می دهد که انسان داخل آتش است و سرمایه زندگی او دائم در حال سوختن است.
- بخواهیم یا نخواهیم توان و زمان ما از دست ما مى‌رود. لذا در این بازار (دنیا) آنچه مهم است انتخاب مشترى است؛ با خدا معامله کنیم یا با خلق خدا؟ خدایی که خود در کتابش قرآن فرموده تمام هستی از اوست، اجناس ارزان را هم می خرد، گران هم می خرد، به سعی بی حاصل هم پاداش می دهد.
- تنها راه جلوگیرى از خسارت، ایمان و عمل است. «آمنوا و عملوا الصالحات»
- به فکر خود بودن کافى نیست. مؤمن در فکر رشد و تعالى دیگران است. «تواصوا بالحقّ»
- اول ایمان بعد عمل، اول خودسازى بعد جامعه سازى. «آمنوا و عملوا. و تواصوا»
- با اینکه سفارش به حق و صبر جزء اعمال صالح است ولى برای اهمیّت جداگانه بیان شده‌اند. همانگونه که صبر و استقامت نیز حق است و «تواصوا بالحقّ» شامل آن مى‌شود ولى به خاطر اهمیّت صبر جداگانه آمده است. «تواصوا بالحقّ و تواصوا بالصّبر»
ای قوم به حج رفته کجایید کجایید
معشوق همین جاست بیایید بیایید
معشوق تو همسایه و دیوار به دیوار
در بادیه سرگشته شما در چه هوایید
گر صورت بی‌صورت معشوق ببینید
هم خواجه و هم خانه و هم کعبه شمایید
ده بار از آن راه بدان خانه برفتید
یک بار از این خانه بر این بام برآیید
آن خانه لطیفست نشان‌هاش بگفتید
از خواجه آن خانه نشانی بنمایید
یک دسته گل کو اگر آن باغ بدیدیت
یک گوهر جان کو اگر از بحر خدایید
با این همه آن رنج شما گنج شما باد
افسوس که بر گنج شما پرده شمایید
مولانا
درباره این سایت